Je kan zeggen dat ik vandaag goed in vorm was bij het vangen van de ongepaarde mannen. Waarschijnlijk kan je net zo goed zeggen dat die mannen goed in vorm waren om zich te laten vangen.

Als je nu door dat nestkastgebied loopt dan kan je zomaar denken dat het de vliegenvangers hier voor de wind gaat. Overal zitten ze te zingen dat het een lust is. Van ‘s ochtends vroeg tot zeker laat in de middag: zangstrofe na zangstrofe na zangstrofe. Wie die zang eenmaal kent, kan er momenteel niet aan ontkomen, want niet alleen hier zitten ze fanatiek te zingen, maar ook op allerlei andere plekken in de het bos, en in groene dorpen zoals Dwingeloo. Helaas is al dat gezang geen goed teken: dit zijn vrijwel allemaal ongepaarde mannen, die niet (alleen) voor hun plezier zitten te zingen, maar dat doen om een vrouw te verleiden. En helaas voor deze mannen: ik vrees dat er nauwelijks nog vrouwen bij gaan komen. We hadden dat tweede aankomstgolfje van ongeveer een week geleden, maar sindsdien is er nauwelijks een vrouw bijgekomen. In dit nestkastenplot zitten momenteel 22 mannen, en maar zeven vrouwen. Of beter gezegd: er zaten zeven vrouwen, want vanochtend vond ik onder nestkast 910 een resten van de hier broedende vrouw. Ik kon wel plaatsvervangend janken voor al die arme mannen: één van de weinige vrouwen zit nu in een marterbuik.

Zoals ik gisteren al schreef is dat vangen niet heel moeilijk, zeker niet zolang die mannen denken dat er nog vrouwen komen. Tussen dat zingen door kruipen ze regelmatig een nestkast in, waarvan ik dan denk dat ze dat doen wanneer zij denken dat er een vrouw zit te kijken. En of er vliegen vrouwen rond die ik niet zie, of ze doen het ook regelmatig zonder die trigger van een vrouw. Omdat ik heel goed weet bij welke nestkasten (soms meer dan één) die ongepaarden zitten te zingen, plaats ik daar nu een valletje in, en zo vang ik vanochtend 13 van de 15 mannen. Ik dacht op koers te liggen om ze alle 15 te vangen, maar mijn optimisme leidde zo tot enige teleurstelling toen twee zich niet meer lieten verschalken. Maar op zich is dit een goede oogst.

Negen van de 13 mannen die ik vandaag ving waren al geringd, en het is altijd weer een feestje om naar de individuele geschiedenissen te kijken. Daarbij springt er voor vandaag één man uit, en dat is geen vrolijk verhaal. Je kan zeggen dat het een supergoede man is, want hij werd in 2018 in een nestkast geboren, en is dus al zeven jaar oud. Dat is echt oud voor een bonte vliegenvanger (ons record is negen jaar), en deze vogel heeft dus al zeven maal op en neer naar Afrika gevlogen. Dat is ruim tweemaal om de aarde, en voor een vogel van slechts 12 gram is dat een super prestatie. Maar nu het minder vrolijke deel van dit verhaal: hij lijkt in die zeven jaar nog geen enkele maal jongen groot te hebben gebracht. We hebben vangsten van hem als ongepaarde man in 2020, 2021, 2022 en 2023. In 2024 leek hij eindelijk succes te hebben: hij raakte gepaard, maar hij trof de enige vrouw waarvan de ooit hebben vastgesteld dat ze geen eieren legde (Menopauze). Vorig jaar schreef ik al een blogje over deze man, waarin ik de hoop uitsprak dat hij eindelijk eens succes zou hebben (Sneue man 2024). Niets wijst er op dat het dit jaar wel gaat lukken. En waar dat aan ligt? In mijn ogen ziet hij er heel normaal uit. Geen vreemde bochel, het is geen dwerg, geen reus, hij zit goed in zijn veren. Is dit dan domme pech, of is er echt iets dat hem onaantrekkelijk maakt? We hebben genoeg gegevens om eens te bekijken of het gewoon stom toeval is of een man een vrouw krijgt of niet, of dat je consistent succesvolle en minder succesvolle individuen hebt. Het is één van de vele mooie projecten die nog eens de aandacht vragen. Maar morgen nog niet, want dan wacht het mooie bos weer.